Konstytucja marcowa (1921)

Konstytucja marcowa została uchwalona 17 III 1921 r. przez Sejm Ustawodawczy większością 12 głosów. Miała charakter burżuazyjno-demokratyczny, ustalała republikańską formę państwa i deklarowała zwierzchność narodu.

Założenia Konstytucji marcowej zachowały trójpodział władzy:

• Sejm i Senat
• Prezydent RP
• niezawisłe sądy

Wprowadzały ustrój z przewagą władzy ustawodawczej nad wykonawczą. Zarówno prezydent, jak i rząd, podporządkowani zostali Sejmowi i Senatowi. Prezydenta wybierano na 7 lat przez Zgromadzenie Narodowe. Stał on na czele władzy wykonawczej nie posiadając jednak prawa weta w stosunku do ustaw, nie wchodził również w skład Rady Ministrów, działania rządu nie podlegały jego kompetencjom.

Sejm i Senat wybierano na podstawie pięcioprzymiotnikowej ordynacji wyborczej. Ich kadencja trwała 5 lat. Konstytucja marcowała zapewniała swobodę zachowania praw językowych i kulturowych mniejszościom narodowym. Gwarantowała podstawowe prawa swobody obywatelskiej oraz wprowadzała obowiązek powszechnego i bezpłatnego nauczania w zakresie szkoły podstawowej. W 1935 Konstytucja marcowa została zastąpiona nową Konstytucją kwietniową.