Postanowienie-Za?alenie Trybunału Konstytucyjnego z 2012-04-11 sygn. Ts 80/09

Strona 1 z 2
POSTANOWIENIE z dnia 11 stycznia 2012 r. Sygn. akt Ts 80/09 Trybunał Konstytucyjny w składzie: Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz ? przewodnicząca Marek Kotlinowski ? sprawozdawca Mirosław Granat, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lipca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tomasza K., p o s t a n a w i a: nie uwzględnić zażalenia. UZASADNIENIE W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 23 marca 2009 r. Tomasz K. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność z Preambułą oraz art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 32, art. 45 i art. 64 ust. 1 i 3 oraz art. 84 Konstytucji ? art. 52 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, ze zm.; dalej: ustawa zmieniająca z 2003 r.). Postanowieniem z 20 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny ? na podstawie art. 47 ust. 1 i 2 w związku z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) ? odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zarzuty sformułowane pod adresem art. 52 pkt 1 lit b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej z 2003 r. dotyczą pominięcia ustawodawczego. Wnoszący skargę winien uzasadnić przesłanki wystąpienia pominięcia, gdyż wymaga tego zasada skargowości wyrażona w art. 66 ustawy o TK. Skarga nie zawierała dostatecznych argumentów w tym zakresie, dlatego Trybunał odmówił nadania jej dalszego biegu. Kolejną przyczyną odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było również wadliwe określenie jej podstawy, a tym samym niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK. Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 8 sierpnia 2011 r., zaś 16 sierpnia 2011 r. złożono zażalenie. Skarżący bardzo ogólnikowo odniósł się do argumentacji uzasadniającej odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W złożonym zażaleniu stwierdził, że skarga nie odnosi się ani do pominięcia legislacyjnego, ani do rozszerzenia kręgu podmiotów zwolnionych od opodatkowania o podmioty znajdujące się w jego konkretnej sytuacji

faktycznej. W dalszej części wnoszący zażalenie podjął próbę uzasadnienia sposobu naruszenia wskazanych przepisów Konstytucji przez kwestionowaną regulację. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Wniesione zażalenie nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, dlatego Trybunał Konstytucyjny ograniczył się do jednoznacznego ich zaaprobowania. I tak, w pełni zasadne było stwierdzenie, że w skardze konstytucyjnej nie doszło do wskazania sposobu, w jaki poddany kontroli art. 52 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej z 2003 r. naruszyły Preambułę oraz art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz art. 32, art. 45 i art. 64 ust. 1 i 3 oraz art. 84 Konstytucji. Trybunał przypomina w tym miejscu skarżącemu, że art. 79 ust. 1 Konstytucji stanowi, iż ?każdy (?) ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego?. Oznacza to, że skarga konstytucyjna winna odpowiadać ? z woli ustawodawcy konstytucyjnego ? warunkom merytorycznym i formalnym opisanym w ustawie zwykłej, czyli ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (por. J. Trzciński, uwaga

10. do art. 79 Konstytucji, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999-2007). Skarga konstytucyjna stanowi środek prawny służący ochronie konstytucyjnych wolności oraz praw o charakterze podmiotowym, do których naruszenia doszło na skutek wydania rozstrzygnięcia na podstawie przepisu, którego konstytucyjność się kwestionuje. W odróżnieniu od wniosków kierowanych przez podmioty wymienione w art. 191 ust.

<

1 2

>